İzmir’de yaşayan Veysel Çolak adında Dize Dergisi’ni çıkartan bir şair arkadaşım var. Nedense hep senin tarzını ona benzetmişimdir. Can Hidayet.
Veysel’in 2006 yılında, Saklısu adında bir şiirini okumuştum.
Saklısu, Fethiye’de dağların arasında bir pınar. O pınara ulaşmak için baya bir yolculuk yapmak gerekiyor. Ki vardığın an o pınarın suyun aldığından zaman değermiş diyor insan bu yorgunluğa ve yola.
İşte senin yüreğinde o saklısu var. Ama senin yüreğindeki Saklısu’ya ulaşmak için uzun yollara gerek yok sadece sana bir yudum sevgi ile yaklaşmak gerek şunu iyi biliyorum ki sana verilen bir yudum sevgide sen yüreğindeki tüm sevgi pınarlarını sunuyorsun.
Şiirlerinde sen, ne harami suskular bozdun, ne bergüzar verdin, ne hülyalar, ne eylüller yükledin. İmgenin ve kaleminin yazgısına bir bakıyorsun bir sabah namazı sonrası olan gün doğumu oluyor bir bakıyorsun güz akşamlarına uzanan bir kuş uçuşuşu oluyor bir bakıyorsun fırtınalar koparan ve asırlık çınarların sesi oluyor.
Hamiş o soğuk kış günlerinde kartonları yorgan yapıp sokak çocuklarını koynuna evladım diyerek uyuyan adam.
Zemheriden kalma ayazlarımızı cebimize alarak sabahçı lokantalarında çorbamızın içine şiir katarak içmelerimiz.
Denizin kenarında sigaramızın içine hüzün sarıp içmelerimiz.
Şuayip’in veremli meyhanesinde içmelerimiz.
Denizin azgın dalgalarında canını veren küçük çocuğu koynuna alarak, ölme diye ağlayan adam.
Güzel dostum.
Sen şiirlerinde çok ama çok şeyler anlatıyorsun.
Sen benim şairimsin.
Yine güzel bir şiir okudum senden.