Vaktiyle miralaya bir Arap tayı gelir
Yahudi bezirgandan bayramlık hediyedir.
İşinin erbabını vazifeye çağırtır:
’Kartlaşır, gem vurulmaz
Bu atarlı beygirin, terbiye zamanıdır.’’

Biçare emir kulu, nal keser, dua okur
Mola vaktinde talim, talim vakti koşturur.
Paşa mahiyetiyle sık sık haraya uğrar
İnsan tez ıslah olmaz
Merakla doru tayın gidişatını sorar:

‘’İzzetlüm, Ilgazların yeliyle yarışıyor
Lakin sığır huyu var, diliyle kaşınıyor.’’

Fikri yadırgayanlar, maruzata hak verir
Körpe iken doruya sığır emzirilmiştir.
Seyisin nevalesi, erzağı artırılır
Avucu lira görmez
Şu kethüdaya dair numune bulmalıdır:

’İzzetlüm yordam bilmez, hep la-kayıt oturur
Ya naturası abes, ya asi çocuğudur.’’

Mazlumun her tespiti, artık ibraz edilir
Vilayet eşrafının musahip kişisidir.
Kimisi hisse kapar, kimileri feyiz alır
Paşa itibar etmez
Müstakbel karısının şeceresi kayıptır:

İzzetlüm her kapıdan büzülerek çıkıyor
Çadırda büyütülmüş, çengi kızıyım, diyor.’

Zat-ı şahaneleri, pek bozuntuya vermez
Erzakını artırır, arkasını dönemez.
Kıdemli dostlarından, kendinden kuşkulanır
Tedbirsiz rüya görmez
Acaba hangi huyu, baba yadigarıdır?

’İzzetlüm, sadrazamın kucağına doğmuşsun
Tavrına bakılırsa bir aş pazın oğlusun.’’

Paşa ihtiyatlıdır, öfkesini dizginler
Aile efradından makul bir izah ister.
Güngörmüş validesi suçunun esiridir.
İthamlardan yerinmez
Son nefesinden evvel, sırrını ele verir:

’Şüpheyle yaşayanlar, gerçeğe boyun büker
Kainatın kanunu; her şey aslına çeker.’

Ömer Çelik