İki, altı ve dokuz
kalibresine göre insan var olur, gece uzun
ağır kredi kartı ekstreleriyle aynıyız
ve daha uzun olması için tüm çıplaklığıyla yoldayım
az ötede dut gibi olmuş sersemin izleri duruyor
daha ne kadar sert basabilirdi bir insanın kalbine?
uzadıkça yol alışına göre uluyorum
çakallar gibi yerden bitme ve hırtım
eski hoşurluğun sarı bez gibi tezgahta durmakta
birazdan, ’biraz daha kal, bir daha gelmeyeceksen’, şarkısı çalar
gecenin üçünde komşular bu şarkıya bayılır
hani kart zampara, tipsiz, yaşlıca ibne
aynı balkondan kafasını sallar da, yine sokağı ayağa kaldırır

sus demeni beklerim.

yüz kilometre hızda sıfır nokta sıfır sıfır birden azdır kurtulma ihtimalin
bunların hepsi bir yerlerinin açıkta kalıp,
üşümekten kaynaklandığını söylemeden önce biri
çekyatı çekiyorum kimse yatmadan
samimi bir dostun elleriyle taşıdığı çekyat bu olsun
ve yine aynı çekyat kabusum
neden konuşmuyorsun ve susuyorsun?
insanları haklı çıkarmak için doğmuştum oysa ben
beyaz bir önlük, büyükçe bir ayakkabı, uzayan bir metal
gövdemin yarısını s harfiyle keserler
yirmi milyondur Sacide’nin yekpare hatırası
toprak güller içinde şimdi aruz uykusuna yatmış merhum
tesellisi olmayan geç kalınmışlık bestesiyle ruhum
merhaba der salgına tutulmuş fesleğen
ahlattan hallice sert ve sulu damarları büyür

İki, altı ve dokuz
biz bir var, bir yokuz
sandalye aranır gözlerin, ben bunu bilirim
neden sandalye arandığını sorarsın, merhaba
az önce dişlerimi geçirdiğim için kusura bakmayın
kaba etlerinizi seviyordum bir çakal gibi
siz mitolojiyi yalnızca burç okurken severdiniz
iki göğsünüz arasında dirik ve lirik inceliğe ithafen
bir zaman gelir özlendiğinize inanmazsınız,
tıpkı içinizde kendi başınıza bırakıldığınız aşklar gibi
ne çok insan sallanmıştır yarağacınız da
yaranız diyordum, boşverin şimdi yürüyelim
ve öpebilir mi kurumuş dudaklarıyla sizi,
çekyatı açık unutmuş biri

havlu demiştin.

uzun zamandır beyaz çarşaf içinde saklıdır iki havlu
biri birinden daha küçük, biri saçların içindir
bugünler de gece yarısını anımsatan saçlarına
biri güvercin gibi yürüyen yılgın tenine
çerkez şarkıları eşliğinde bisikletinin tekeri patlayan bir yolcuyum
buradan geçerken ceviz tüccarının kızına uğradım
ellerimde boş kağıt parçaları
önce terinle doyurup, sonra atıverseydin dedim
duymadı,
sonrası muhal bir çelişki olmakla beraber nice itimad dışı merhabalar doğurdu

merhaba iki, merhaba altı ve dokuz
biz sinemasına göre tene dokunuruz
şimdiden yoksunuz diyorlar gösterimde
gösterirken onların olmadığını da biliyordun
ve suçlusun dün gibi, dün gibi hatırlıyorum ne suçlu
insanın en çok da yutkunurken hissettiği yoksunluğu
böyle olunca daha parlak
ayrıca da apalak
bir çocuğun ölümüne ağladığı sonbaharı hatırlatıyordu bana
buna doğmak diyorlardı literatürde
onca merhamet dolu sene sonrası gelen latif
bir haz kalıyordu insanın dilinin kenarında

Bir tutam baldı iki yanağın.

zehirlenmiş bir vücudun diliyle yürüdüm
alamadığım nefesler saldığım sevinçlerim kırmızı helyum
sen Fikret’i duymadın şimdiye kadar, delikli bir yüzü olan Fikret ’in
pek sevdiği elementti selenyum
ve yaman bir fotoğrafçı
bizi çekecekti kıyıda eğer yaşasaydı
işimize yaramasa da beni sana hatırlatacak
uzay arabaları için marsın kapısını açacaktı osmiyum
fakat heyecanına yenik düştüğün bir anda
kalbine götürdün ellerinle, hem de kendi ellerimle
pırıltısına aldanıp zehirlendik

son bakışın en ağır olanıydı.

merhaba ikiliğim,
altıyı ve dokuzu düşürüp birlendik
şimdi bin liralık yedi altmışbeşin talihiyle sınırdışı kayıpların peşindeyim
ikimiz de istediğimiz kadar özgün sayılabilirdik
saçlarına uyuttuğum gözlerim gülüşünü görmeseydi
ve şarkılarım o çakalın ulumasından başka bir şey olamaz
yerine sevemem şarkısı çaça ağzında sakız olmasaydı