![]() Yolun Sonu
İçimdeki yangınlarım inletirken
Şu kangren lanet geceyi Susuşlarım delip geçiyor, Sessizliğimin körpe ciğerlerini. Düşlerin yalan bozgunluğunda, Doğmayacak bir güneşin doğuşuna, niyetleniyor sessiz şiirlerim. Ruhumun kuyusuna mıhlanan acılar. Cinnet geçiren gözlerim üşüyor. Yüreğim sorgulara çekilirken, Sesimin içindeki saklı uçurumlara, Acımasızca tuz basılıyor. Olmayan hayallerin kanayan yaralarına. Biliyorum artık biliyorum, Yalnızlığı ben peşin ödedim. Suskunluklar dururken gecemde, Uykusuzluğa rehin cephelerim. Her gece en tenha uçlarda, Avazım çıktığınca. Haykıra haykıra çıplak harflerimle, Avuçlarımda toplanan iklimlerin, soğukluğunu soluklanırken. Acılarım her geçen saniye, Tazelenip akıyor kafiyesizliğime. Boğazımdan içime düşen bir yangın. Yenik düşerken bir cuma akşamı. İki büklüm sığınıyorum, Kurak dudaklarımın çöllerine. Gülüşlerin yokluğunda, Bir lokma bölüp, Mutluluğa aç varlığımı. Yine umutsuz gecelere teslim ediyorum. Dünden hatırlayamadığım, Bir günden bile kalmamış. Uzaklağın nefesini ç’ekiyorum içime. Acıların en fiyakasıyla . Kirpiklerim ile dövüşüyorum. Sol yanımdan yenildikçe, Gözlerimin içinde bir umut, Doğsa da boşverdim herşeyi. Yüreğime kadar ilmek ilmek, İşliyorum acıları. Şimdi Son söz. Artık uyandırmayın beni, Y A L N I Z L I Ğ I M D A N Şimdi gömüyorum ellerimle, Sessizce şu kalbimi... Erhan Çuhadar |