ve bil ki sevgili;
ne ok bilirim
kısrak at sırtında
ne hançer kuşandım
bursa işlemeli,
çelik yekpare olsa
yüreğime ağır gelecek
yokluğun.

seni ben,
rüyamın en kuytu yerinde
özene bezene sakladım.
düşümde ağır aksak
dilimde peltek hece
zılgıt çekiyor
kıyılarına havar konmuşlara ki
kim duyar sesimizi
seslenişimizi
rüzgarın saçlarındaki
ıslak yankıları
yükselen sularındır
derin...
aras/ına akar fırat
dudaklarını çek!
nil yarılıyor göğüsümde
eşeleyip durduğun
mısra aralarında
içinden deniz geçen
şehirler büyüyor.
büyüyor ve artık sığmaz
oluyor ruhlarımıza
sızıyor dışımızdan içimize
derin çatlakları
yalınlığımızın
yalnızlığımızın ki
sus(ay)arak özlemler doluyor
bentlerimize.
dinle b-ak
kulak memenden içeri giriyor
hicran yanıklı seslenişlerim
küheylan bir çığlığa bürünüyor
sözlerimin yanığı.
siyahlar içinde.
akıl almaz o bilgeliğin
dilimizde bıraktığı lallık
ıslatıyor kumdan kalelerimizi.
işte o an
kor düşüyor
ciğerime.
ve ben seni
böğrüme saplıyorum.


m.b.