seni dilemek,
yüreğinin dilek kuyusuna
attığın düşün
ağırlığınamı bağlı sanıyorsun.

sanıyor musun
bazı geceler halen daha...

- bir uçtan uca dolaşan ırmağın,
bentlerini hiç doldurmayacağını -

ıslak ve sırılsıklam
bir yosun dili,
bir su göçü ki

seni dilemek,
çağırmakmı yüreğini bedenine,
kendini kendine,
ellerini/ellerime.

küskün bir sabaha uyandığında,
tümsek aynanın yansımasında,
saçlarının kırıklarına yanaşmış
beklentilerinle bağışlayacaksın
kendini sende.

başlayacaksın çünkü
yeni bir güne,
omuzlarının saçaklarından
damlayacak su/yun
kapıların aralanacak,
dokunacak esintisi yüzüne
rüzgarın ki sen,

nasılda alışacaksın herşeye...

bir hasretmi dersin
odalarının duvarlarından sızan
dün gecenin yorgunluğu..

terli yanaşıyorsun
ilk defa kendine
soluk soluğa içip
bütün vodkayı
deviriyorsun bedenini ki

benim yüreğim ağrıyor inan,
onun için
dilimin ucunda herşeyim
-hiçbirşeyim-

kırgın mıyım.
hayır

burda bitirip yazdığım bu
cümleyi uyusam

sana.

uyanmak-sızın

uykumda sayıkladığım
antik bir hüzün olur
bütün yaşamışlığım ki

yorgun ayak tabanlarım,
dokundukca sen yüreğime,
kirişlerim çatlıyor,
üstüm başım toz içinde kalıyor
sana devriliyor kelimelerim.

paragraf başı
koymaya gerek yok,
he-ce he-ce dağılıyorum

kafamda allak bulak herşey...

bir ilizyon demiştim.
evet bunu ben demiştim
şimdi anımsıyorum

neyi siliyorsam hergece
yürek defterimden,
her sabah yine sana yazıyor
yine sana yazılıyorum.

yazdığım hiç kelimeyide
bağışlamıyorum inan.
o kadar kutsal değil
hiç bir ayrılık


öpülesi ve özlüyesi...



m.b.