Tekil İp Uçları
beliren çizgileri hatırlamaya çalışıyorum
bir şey var ama arkası yok sessiz soluksuz dünya sadece beyaz ellerin yorumladığı boşluk o boşluk bana kalıyor hiç kimse ve dargınlığı duygusuzluğun tabanında daha derine itilen kelime tozları artık bir çıkış yok bu çemberden unutulan ve hiçleşen benliğim sevinç çalıyor yeni yörüngelerden rüyanıza düşen bu karmaşadan kurtulmanız için size tekil ip uçlarıyla süslenmiş sezgiler verdik başa dönüp uçurtmanın gevşediği korku anını kendi ölümüyle bir tutan ağrı sizin ağrınız ucu sonsuz ve kaygan bir çocukluk tanısı birikmeden ve biriktirmeden sevecektim dünyayı aşklar kuşlar ve mevsimler öylesine doldular ki içimize gidiyorum diyemedim. |