İnsan hiç martıyı kafese kapatır mı?
Küsmez mi gökyüzü
Denizler ağlamazlar mı?...

Zaman nasıl da hızla geçiyor farkında mısın?
Hep aramıza girerek,
Aramızı açarak,
Aramızdan geçerek
Acımasızca ve acılarımıza sızarak
Tutuklayıp bütün güzel sabahları
Kuşların şen sesini,
Çiçeklerin kokusunu,
Çayın buğusunu,
Kahvenin tadını…
Tutsak edip karanlık bir hücrede
Mahrum edip bizi bize
Gözümüzün yaşına hiç bakmadan…

Farkında mısın?
Mevsimlerde bir telaş
Bir koşuşturmaca
Bir acelecilik
Ya yetişmek için birilerine
Ya uzaklaşmak için birilerinden
Kıyasıya bir mücadele,
Kıyasıya bir savaş
Öldüresiye…

Yarın ne olur?
Yarın olur mu?
Yeni bir ilkbaharı daha görebilir miyiz?
Ya da taze
Umutlu bir sabaha varabilir miyiz?
Merhaba der mi yüzümüz güneşe?
Dokunur mu ellerimiz bir çiçeğe bir daha?
Bir kuşu öpebilir miyiz kanatlarından?
Bir çocuğun doğumuna şahitlik eder miyiz?
Ya da bir avuç mutluluğa?
Kim bilir…

Kaç acı kahve daha içilir bundan sonra
Kaç demli çay tazelenir bir semaver musluğundan,
Şekersiz,
Tatsız
Kaç uykudan daha uyanırız
Kaç kâbustan kaçarak,
Ya da kaç tatlı rüyaya doymadan…

Şimdi;
Zamanı durdurmak varken bir çocuğun gül yüzünde
Güneşi doğurmak güne ellerimizle
Ve geceye ayı
Yıldızları serpmek karanlığın yüzüne
Öpmek varken dört mevsim baharı
Nefes almak dururken bir kuytuda,
Öyle boynu bükük, öyle bize aç.
Susuz…
Ayrı durmak nedendir?
Hasret niyedir?
Sarılmamak niyedir?
Niyedir?...

S.U.

Serkan Uçar

30.09.2017