İlk iki dize...
"ecdadım usandı küfür yemekten,
kemikleri sızım sızım sızladı."
. . .
Shopen (İsmail Yımaz)

Hayallerini kaybetmek ne büyük bir elem. İnsan amaçsız kalır, Yarınlara bakarken bir rota çizemez, avunmasız ve savunmasız bir yarın herkesin hayali ama ne yazık ki zaman bu ümidimizi yok ediyor. İnsan kendi acizliğini gördükçe daha da canı acıyor, acıların katran karası hissedilmesi, kırk bıçakla kesilmiş gibi hissetmek, çok çok derinden acıyı yaşamak. Sonrasında mücadele ettiği her şeye yenilmiş şair. Bunun sonucunda da uykuyu kaybetmek, önce ruh hasar alır, zamanla bedene sirayet eder bu.
Yarınlara hep güzel olacak diye bakmak ütopik artık evet , şunu anlamalıyız zannımca hayat bir mücadele ve ölene kadar bitmeyecek, kaybetmek ve bunu kabullenip hayatın devam ettiğini unutmayıp tekrar ayağa kalkmalı. Hızır en zor zamanda yetişir, sırtımızdaki yükleri gerçek sahibine bırakmak , gücümüzün bir yere kadar olduğunu unutmamakta iyi geliyor insana, Bir çoğumuz bu şiirdeki duyguyu hayatımızda en az bir defa yaşamışızdır diye düşünüyorum.
Şiir acının her zerresini hissettirdi. Güne yakışmış tebrik ederim, Yüreğinize inşirah ferahlığı dilerim, yüreğinize sağlık, saygılar.

gelme artık neye yarar ' geldi aklıma

lakin yine de sitem doğmuş sevgiden