Göğsüne apansız bir ağrı sızar
Sorarsın kendine; bu neyin nesi?
Ayrılık sinsice yüzünü süzer
Ve başlar yalnızlık seremonisi

Sıkışır kalırsın, aklın karışır
Cevapsız sorular anla yarışır
Gönül hicranla yeniden barışır
Ve başlar yalnızlık seremonisi

Dökülür alnından buz gibi terler
Yürüdükçe kayar bastığın yerler
(Kimi kitaplarda ölüm de derler)
Ve başlar yalnızlık seremonisi

Sakatlanır ruhunda kısrak atlar
Körpe umudun susuzluktan çatlar
İçinde küllenmiş yanardağ patlar
Ve başlar yalnızlık seremonisi

Serçe kafese gönüllü kapanır
Balık akvaryumu yuvası sanır
Gökyüzü usanır, deniz usanır
Ve başlar yalnızlık seremonisi

Bir kasırga gelir ve seni bulur
Yaprakların dallarından savrulur
Gövden ateşler içinde kavrulur
Ve başlar yalnızlık seremonisi

Günler kısa olur, geceler uzun
Ağlamaktan sesi kısılır güzün
Eylül’ün de evini yıkar hüzün
Ve başlar yalnızlık seremonisi

04.09.2024

S.U.

Serkan Uçar