Yavuklu 22-Adembüyük şehirlerde yaşıyor olmanın avantajlarını yaşadım her yerden, her mevkiden birine ulaşma imkanım oldu harçlıksız kalmadım, inşaatta çalıştım garsonluk yaptım Ankarada okulda, mahallede, yolda herkes tanışım oldu komşumuz minibüsçüye çıraklık yapmaya başladım bir gün küçük bir kız çocuğu, dünya umurunda değil cıvıl cıvıl, pırıl pırıl bir hali vardı, hayran kaldığım son duraktan önce iniyor, ama benim farkımda değil.. bir gün para üstünü vermedim.. isteyemedi, inerken bir nazar boncuğu sıkıştırdım avucuna.. sıkıca kapattım ben “Allah seni nazarlardan saklasın” diye dua ederken o bir çalım sattı ki, bittim, istemeden çok kızdırmıştım hep son durakta bekledim, yoktu, kimseye soramadım bana göre ilk okulda, olmadı orta okulda olmalıydı “ne” “ulan o lise son” dedi, minibüsçü, çok şaşırdım okul çıkışında bekledik.. aldık, ama hiç konuşmadı.. saatlerce ondan bahsetmeme rağmen, şoktaydım Adem abi.. kabaca, pervasız, “kız bu oğlan sana aşık” dedi çektik bir dondurmacıya, o yere baktı, ben ona baktım “Adem abi gidelim” dedi.. yemeden-içmeden kalktık tabi.. |