akrostiş amanşah damarımdan sızan kanıma yağmurdan elbiseler dikip adında kaybettim bu şehri hüzünlerin sessizce kalbime bağdaş oturduğu vakitten beri sadece kül tablalarını taşıran izmaritler biriktirmiştim tenimde oysa tenim ki yüreğimden bağımsız idi süregelen kaçıncı mevsim bu olmayacağımıza ki sadece ellerimin ıslaklığıyla dokundum gözlerine umrumda olan bir tek onlardı çünkü şimdi ise gözbebeklerin yeni hayalleri kundaklıyor kurşuna dizilmiş tebessümlerimi ezip geçerek ve sen tespih tanelerinden de sorabilirdin konuşmadıklarımı imâmesinde bilmem kaç öfke biriktirdiğim şiirlerimi parmak aralarımdan süzülen yokluğun var bir de dağ boylarında unutulmuş ıssız bir mezar gibi içime işleyen durup durup da sen dediğim anda üzerime örtülen dilimin doğurgan sancılarının aksine kan kızılı bulutlar perdeliyor gözlerimi telafisi olmayan gidişlere kalkıştık ya hep sıraya girdi sanki evrendeki tüm ağrılar z’amansız güneş tutulmalarında yine de kal sen, uzak bir kentin en ücra lambasında hasretimle koyun koyuna nasılsa tanırım seni toprağımın kokusundan .... emel güneysu |
Kutlarım…
………………………….. Saygı ve Selamlar…