Sen diyebir şiir kalmış aklımda kırık bir dal yerde sen ben her zaman seni üzen vefasız hayat bindikçe binmiş üstüne öyle duyumsuyorsun bütün ağırlıkları kaldıramadığında hem kendini hem beni suçluyorsun suç piç olmaktan çıkıyor ikimizin sahip olduğu bir şey artık durup dururken oluşmuyor hiç bir şey taş kendi başına gelip konmuyor temele biri eline alıp yazmazsa, nedir kalem sözü dinleyen yoksa, bir anlamı yok öyle arabesk yıllarda ağarttın sakalını arada bir dizlerini döverek önce sonra boş verip kendini aklamaya çalışarak hülyalara daldığın da oldu kim bilir ince bir delikanlı gibi düşledin kendini son hızla gittiğin motosiklet üstünde geçmişin rüzgârları çarptı kasksız başını güneş yolunu kesti arada bir aya yakalandığın gecede bugün çıkıp gitti içinden bir şiir kalmış dünlerden her dizeyi sen diye okuduğum her kıta söyleyemediğin duyguyu yazıyor elimden tutup dışarı çıkıyorsun birinde birinde bakışların söylüyor aşkını öyle kolay yalan söylüyor ki sözcükler bir türlü yakalayamıyorum gerçeği şiir çöküyor!.. 25. 02. 2017 / Nazik Gülünay |
Harika bir yüzleşme canım
Ne mutlu böyle özeleştiri yapan yüreklere
Sen dünyaya ve hayata yüzeysel bakmayın bir yüreklim
Öpüyorum be kutluyorum canım hoşça kal