Çıksam sokağayüreğim bayrak kaldırıyor görüntüm dingin manzara bir kaç şiirin koynunda rüyada gerçek, koşuda direği omuzlamış hayal geride yavaş adımla geçmiş günümü dinliyor çıksam sokağa seni sevdiğimi haykırsam önce sen hükmedersin deliliğime nedense böyle yaparlar filmlerde uslu adımlarım koşamaz öyle ağır çekimle bile olsa sığınır bir şiirin gölgesine dinlendirir ruhunu huzurla alenen elimde bir süpürge ya da değnek karları kazıyamam yerden yorganımı bir aracın içine seremem burası artık benim evim diyemem sokağa ben bir Ayten olamam saatlerce bekleyemem ayakta onu gelecek diye ben mi haklıyım acaba Ayten mi? 07. 02. 2017 / glenay |