“-insan,! bazen; yeter artık diyor feleğe
toprak beni çekiyor mu ne!
yorgun argın gittiğim yolun neresindeyim…
insan kendiğinden kabulleniyor gidişatı
kendiliğinden, yavaş yavaş yanaşıyor limana
inmek için değil, binmek için kalkan ilk uçağa
biletim peşin, daha doğduğumda
tutuşturulmuş elime
belli hangi gün, saat kaçta
nereden, nasıl bineceğim

uğurlamaya gelenler kim
kimi uğurluyorlar
umurumda değil, bana ne
kim bu el sallayanlar
sallanan mendil, bu ağıtlar kime
dökülen göz yaşları kimin için
benden şikayetçi olanlar
bayram edin

ne dargınım feleğe, ne küstüm kaderime
üç günlük dünyada
ne yapmak ister başka
heyecanla geliyor insan,
rolünü oynuyor
sahneden iniyor
sıra kimdeyse
ne alkış, ne şaşaa

de!
şimdi bizi nere koyarlar,
çoluk-çocuk bizim buraları bilmez,
biz onların, oraları,
benden arkaya kalırsa hanım,
nereye götürülürüm,
asıl da can alıcısı,
ben arkaya kalırsam
onu nereye götürürüm,

ilk hanımın babası bilmem nerede doğmuş,
memur gitmiş bilmen nereye, oradan evlenmiş,
biz memuriyet de tanıştık, şimdi başka yerdeyiz,
anası babası kendi, her biri ayrı bir yerde
bizim çocukların her biri ayrı bi yerde dünyaya geldi,
her biri ayrı bi yerde okudu,
şimdi her biri ayrı tece-millet de memur
zorr be! ………
insan kendini bir yere
ait hissetmez mi yahu!