Bu yağmurlar gecenin gözyaşları
Kaldırımlar alnından öptüğü seccâde dervişin
-Şair burada Necip Fazıl’a gönderme yapıyor!-

İnce dudaklı hilal şeddesi gecenin
Hani cezm olsa susturacak adını

Gözlerini yolsam mabedsiz bir din kalır
Kıyıda ikinci bir ağır yaralı deniz feneri
Mavi...
Renklerin en nitelikli kevaşesi
Ne yazsam eksik kalır...

/.../
Bu rüzgarlar Azrail soluğu ensemde
Her gök gürültüsü yüzüme okunmuş bir bildiridir
Gözlerini yolsam mabedsiz bir din kalır
Avuçlarımda tesbih taneleri
Belki de Adem’in süt dişleri
Mihrapta imamesi dualarımın
Sol kaburgamdan düşmüş bir eğe kemiği kalır...

Şehirler lâl cellatlar gibi
Anılarını parmak uçlarında saklar
Gözlerini yolsam mabedsiz bir din kalır
Kangren olmuş bir şiir kaleme boynunu uzatır
Ve dilsiz oyuklara şairin adı yazılır...
Mavi...

Bu denizler şairin ayak izleri
Bu tuzlu onun gözyaşları
Kıyılarımda bekleyen isimsiz kadınlar
İsrafil’in ilk üflemeli çalgıları...

İsrafil’in ilk provasıydı
Sûrdan kaçan yanlış basılmış bir notaydı
Ben O’nu kıyamet sandım...

Kıyam etti sonra kelimeler
Kelimeler kıyama durdu
Onda bu gözler...
Bende intihale yollu kelimeler...

Ne adını unuturum cehennemin
Ne yolunu bulurum cennetin...
Ki;
Gözlerini yolsam,
Bütün şairler mabedsiz kalır...