yetim akrostişŞiirin hikayesini görmek için tıklayın yakın bir zamanda kaybettiğim
ve toprağına dahi dokunamadığım amcam için.. .... kelimelerim bitti. acının ’en’ haliyle yoğrulan bir günün daha sonundayım evimizin bacası ölüm meleğinin mağrur gülüşüne yeniden gebe ve küllerinden doğan mahşer dimdik karşımızda yine sesinin uzaklığını arşınlıyorum tek tek oldukça yakınımdasın aslında, hep aklımda ucunu kaybettiğim her milimde canı canıma karışan kaybettiklerim karşılıyor beni tütün kokulu sabahlar da tükendi şimdi üstelik bir tek sigaram ısıtırken ellerimi neden ciğerlerim kızgın ki nefesime günün geceye gecenin de toprağa karıştığı sonsuzlukla dolu içim güneşin doğuşu bir nefes iken neden, batışı binbir nefes kalbimde ey İstanbul, anıların ağır kanamalı sancı hep anlatamıyorum da derdimi ruhun, sağır bekçilerin de ötesinde kim bilir hangi köşe başında unutuldu sakallarındaki aklar avuçlarının terinde can bulan dualar hangi omuzlara taşıttın ki yorgunluğunu canım(ız)a ağır geldi dönüşsüz yolculuğun söyle bana karanlığımın Ay gözlüsü kalbine mi yapıştırmalıyım buz tutan dünyanın soy ağacımın düşen yapraklarını .... bitti İstanbul, bitti emel güneysu |