boyu kederinden kısa,
hüznü gözlerinden renkli,
yüreği teninden esmer bir çocuğum.
sevinçlerimi daha onbeşimde
hayatın çıkmaz sokaklarında kilitlediğimden beri,
bir tebessüm bile değmedi yüzüme.
gözlerim hep ıslak mevsimlere gebe ağlamaktan,
avuçlarımda hep o sızlayan kuş sesleri.
vazgeçtim tavan arasına kaldırdığım ümitlerimden,
kaybettim yalnızlığın derin sularında sevmeyi,
ve hiç tutturamadım mutluluk denilen ikramiyeyi.
zaman neler götürürse senden,
o kadar eksiliyorsun hayattan,
ve hiçbir zaman da ilaç olmuyor zaman.

küçükken büyümeyi isteyen çocuklardık biz,
beyaz yakalarımıza hep adam ol diye dikildi motifler.
bizim için büyümekti adam olmak,
büyümek ve bir daha kanıyor diye dizimiz ağlamamak.
meğerse çok yanlış öğretilmiş bize.
büyüyünce daha çok acıyor insan,
daha çok ağlıyor hatta,
yüreğini yırtarcasına.
ve gün geçtikçe
kaybetmeye değil,
kaybettiğini kabullenmeye alışıyor insan.
dokuzumuzda bir bilyeyi kaybetmeye razı gelmezken
bugün neleri alıyor hayat bizden,
gıkımız dahi çıkmıyor.
aslında yaşlandıkça küçülüyor insan,
küçülüyor hayalleri,
beklentileri,
ve yaşama sevinci.
ağaran her saç bir keder ekiyor yüreğimize,
geçen her vakit toprağa bir adım daha atıyoruz.
hal böyleyken,
neresinde bu zamanın ilaçlığı
merhem olan zaman nerede ?

işte bu yüzden büyümek istemiyorum ben anne,
bana göğsünü siper et yine,
yine sırtıma bak terledin mi diye,
ezanları sınır koy yine bana.
büyümek istemiyorum ben anne.
boyu kederinden kısa,
hüznü gözlerinden renkli,
yüreği teninden esmer bir çocuğum.
büyümek onların olsun
ben senin yavrunum hala anne ..

Şiir : Abdullah Cemek
Yorum : Mesut Tuna