Adın ne kadar da gaddarmış pera
Ne zamanki dudaklarıma çarpsa nağmesi
Alçak sesli bir inilti duyulur
Bahtiyar olmamışların şehrinde
Kuşların cinnettinden düşer yıldırımın en hası
En şiddetlisi yüreğime
Ne zamanki adının sınırlarında patlasa düş mayınları

Batan güneşin her çığlığında
Ben anıların üzerine serdim
adının intihar süslü çiçeklerini
Bilemedim kolu bacağı kopacağını şu içimde
Münferit gezen çocuğun
O’nun istediği en fazla
Dinlemekti sesini bir masal gibi uykularında

Yalayıp yutuyor rüzgarlar
zifri bol yanlızlığını sokakların
Bu zamanda duyarsın sokak lambalarından hıçkırıklarımın sarhoş satırlarını
Anlarsın işte o vakitte bitermiş
ayaklarının altında ezilen o sefil kaldırımlar
Yürümekte zor gelirmiş
Yüklendiğinde omuzlarına ruhumun külfetli ağrıları

Şu ılgın dedikleri pembe ağacın da dalı kırılır
Uğurladığım için yokluğuna
Seni bir pazar yağmurunda
Elbet affedilmeyenlerden saydı Tanrı beni
Biliyorum beni sende affetmedin pera
Nasibimi yitirdiğim için saçlarından
Sustuklarımız üzgün bir palyanço makyajıymış
Anladım
Adınla başlarken her temaşa
Bir pazar yağmurunda