Sonbaharsokaklar silik çok uzaktan bakınca çok denizsiz çok ölük hayalinin dalları sallanmıyor arada sisli mavi, sisli ışık hep güneşi kapatıyor bakışın sönük canlı pembeydi oysa gözlerinin cevcevi geri dönülemezdi köşesinden sokağın gözlük takıp geçerdi yeni yetme gençliği ona bakar sanırdı balkonda bütün kızlar terlemiş bıyıkları eğilmezdi aşağı bir aşağı yukarı turlardı adımları bilmezdi ki sokağın ağzı kızgın bir fırın yutmaya çalışırdı o bir lokma yamağı bir yer bulsa yeniden sissiz insan yüreği geri döndürse birden salkım saçak zamanı gül açılsa elinde başı yukarda yaprak o bulutsuz masmavi gökyüzüne dokunsa som yağmur mu yağardı ömrünün sonbaharı 01. 11. 2016 / Nazik Gülünay |