OYUNdürüst olmak gerek önce kendime çünkü kazanan ve kaybeden benim sular durulmuyorsa kirlidir dağım gök vara yoğa gürlüyorsa bendendir bendendir çiçeklerin çabuk solması rengimin sarılığı, aklığı kimse bilmez nasıl şiir okur yüreğim yalnız oturmam aslında tahtında güneşin insan kelebektir, kuştur, dağdır, yokuştur ona çıkar tüm merdivenlerim söz dinlemez çocuk hızım üstümde yürümeden sana geçemem birini karalayıp diğerini seçemem insanın silseler de adımı büyük defterden küçük küçük sayfalar açar yüreğim kalın puntolarla adını yazarım sevdanın ince uçlu kalemle direnmeyi işlerim bir gözünü yumarsan diğerini aç derim hep istediğin gibi dönmüyor dünya o büyük bir tamirhane, müşterisi çok bazen iyi bir insan çıkar önüne sürer gerçeği bazen ustanın eli titrer gördüğü güzellikten her insan farklıdır sonuçta benim olağanüstülüğüm onun için sıradan bir masada kazanmaktır oyunu ama önemini yitirir her şey bir çocuğu hasta yalnız yaralı ölü gördüğümde vururum o hale getiren kuşları! 03.10. 2016 / Nazik Gülünay |