16
Yorum
34
Beğeni
0,0
Puan
844
Okunma

eprimiş bir çula dönüyor’uz
iz bırakmadan denizde, çöle
uzuyor yollar çıkmıyor bir yere, serap
su giriyor yerin dibine, vaahh!
ne bırakıyoruz yolun kıyısında, ekinsiz
güle bak; uzaktaki bülbül
ne söylemede
menzili belli, ah’ü zar kime
bir yapay gülüş, arsız bir bakış
yaşamı devşirmede
aahh!..
öyle yürüyoruz, heybemiz boş, yanlış gidiş
çiçeği açtırmıyor, türküsüz çalgı, saz
herkesin eteğinde bin etek çingene, ne?
yar çıkıyor doruğa, gözleri kime
kime ne söylemede?
insan boyu k’ar, inip çıkıyoruz, düşe kalka
yitirilen uyku gibi uyanmak
dost değil eteğini öptüğümüz derviş beyazı
açsaydı alnımız papatyadan yeğnice
sam yeli vurmuş tarla gibi kurumazdı yapraklarım’ız
güneşi bırakmak şiirden sözden
evrilip çevrilmesidir sözün
03.o8. 1997 / Nazik Gülünay