bir odaya en güzel düşleri döşemektir insan sesi
girdim kapıdan ve hayat benimle girdi
bir nefes üfledim sanki uyuyan cana
o ölümden farksız soluk alış
birden yerinde doğruldu
ve gülümsedi dünya’ya


önüne türlü engeller barikatlar kurulmuş
bir yolu açtım sanki
annem gözlerini açtı
köşedeki çiçek kıskandı
sesim ısıttı koynunu, ayağa kalktı
sanırsın ki, şimdiye dek yüzüne hiç gülen olmadı


karanlık bir perdeyi açtım belki
düşler art arda çiğneniyordu
belki yalnızlık duygusu altında
susuz bir kuyudan çıkmaya çalışıyordu kaplumbağa
kuşlar su arıyordu
birden ses aktı kurumuş arktan
sular çağladı


sesi açtım sonuna dek duydu
müzik sardı odayı
oda ayaklarını uzattı keyifle
kahve iyice köpürdü sevgiden
o kırk yıllık hatırı olan
hayatı yanına bıraktım

annem eşlik etti o çok sevdiği türküye


23. 09. 2016 / Nazik Gülünay