demir sızısı
.
dal kırıldı, koptu can bir orman, yeşili yıkadı attı suya kendimi bulup getirdim ki gökyüzüm dağlanmıştı defalarca sonsuzumu şuraya koydum, öncemi şuraya tasımı tarağımı, yolumu yatağımı derdimin yanına uzandım kaldım yine yağmur kuşları yine sonbahar hay dilimin köprüsü kırıl orta yerinden sözü ateşe verdim. kim dinler bundan sonra zamanın dilini çözdüm, yeniden bağla ellerimi boynunun rüzgarına ah üşümek ne iyi gelir orada, ölmek ne iyi cam vurdu taşını başa tuz buz zaman, kanım zehir yutağımda bir demir sızlıyor yağmurda takıldım ama düşmedim henüz yorganımı çekip aldı gece çıplaktı uyku, uykusuzluk diri öptüm alnındaki gülleri uyu . |
ŞİİRİ BEĞENDİM...
.............................. Saygı ve selamlar..