İnsanlıkgök karadı diye hüzünleniyorum parkta bir lâmba söndürülmedi ağaçlar yağmursuz sebzeler kuru suratım asık diye yokluğunda yeri göğü tutuyor iniltim unutuyorum seni çocuk deniz kıyısına vuran bedenini savaş karası yüzünü, birden büyüyen bakışını donup kalmanı sevgisizlik karşısında savaş ağababalarının silâhıyla çoktan öldürüldüğünü küçük mezarları görmüyor insanlık çıkar hesapları içinde yok oluyor ölü evi oluyor dünyanın bir bölümü bir bölümü yiyor ölü etlerini insansız gövdelerine tıkınıyorlar insanı insanlığı özlüyorum sevgili gittiğin yerde kal sen gözlerim başka bakıyor şimdi çocuk titremelerini hissediyorum küçük omuzlardaki kocaman yükü ölümü.. 24. 08. 2016 / Nazik Gülünay |
saygı ve selamlar...