Kalbim terkedilmiş derin kuyular gibi sessiz
Hiç bir çocuğun çıkrık çevirip şu çekmediği
Ses varsa da arada bir duvarlardan düşen taşlar
Her ışığa uzak gecenin karanlığı
Eşkiya olurdu kim böyle kederlense
Bir şarap içimlik keder kalmış tırnaklarımın altında

Çölde kaybolmuş bir kervanla kıyaslıyorum kendimi
Kalabalık kalabalık
Çok kalabalığım
Yüküm boş hayallerim
Irmakta sepetle balık avlayan kadınların türküleri
Tırnaklarımın altında bir şarap içimlik

Bir derenin dibinde suyun akışı oluyorum bazen
Her zaman değil
Her zaman hiç değil
Gidesim gelince uzaklara
Sadece gidesim gelince suyun altında
Ağaçların gölgesi düşer üzerime
Balıkçı kadınların ayakları gıdıklar
Beyaz, dolgun, suyun eskittiği pörsümüşlük
Derinden suyun toprağa düşen gölgesi gibi
Tırnaklarımın altında bir şarap içimlik keder

Küçük balıklar eşlik eder kederime
Büyümelerinden korkarım
Akşam, Ay resmini gönderir
Balıklar küçük kalsın
Balıklar küçük
Ay resmini aramaya gider kaybolduğu kuyulara

Çölün soğuğuyla dolu kalbimin dört odası da
Tırnaklarımın altında keder
Yıldızlar
Ah! O yıldızlar
Saklıyorlar kuzeyimi
Yalnış yollara düşürüyorlar beni
Bir gönül diyor güneşin doğuşunu bekle
Diğeri durmadan karanlığı boyuyor
Elleri, yüzleri, adımlarımı attığım yerleri

Bir bağ, arasından geçsem farkında değil
Bir ceviz ağacının gölgesinde eskirim
Yontar kabuklarımı
İncelir incelir
Kırılacakmış gibi