Karanfiltoprağa düşen kırmızı yüzü karardı karanfilin günün karanfili kara beyaza meyli ezik türlü işlemlerden geçerken hayat gereksiz söz oyunlarıyla boğazında tükenen şarkı şiir sürüngen insanı anlatmaz şair içinde hayat bulunmayan bir ev çiçekler açsa ne çıkar o yapay oksijensiz güzellik dokunsan duymaz kan dolaştığını damarlarında girmek istiyorum bağrı köpüren bir suya ne kadar gerseler de bentle yürekten taşıp gelen deryaya bilirim dayanıklıdır ince bilekli çocuk ayaklarım öylesi sevgi dolu bir gücüm var güldürmeye karanfili yeniden döndürmeye kırmızıya, beyaza gömmeye kara yüzünü cephe gerisinde bir yere o öldürülemeyen vadesiyle ölen insanlar dünyasına!.. 12. 04. 2016 / Nazik Gülünay |
Sevda ve gönülleri okşayarak duyguların heyecanlı akışı.
Kutlarım.
Beğendim.
………………………………. Saygı ve Selamlar…