YANDI
yine aklıma düştü ela gözlerin
ellerim üşüdü yüreğim yandı tam kapandı derken bütün izlerin hasretin kapıma geldi dayandı umut kesmiştim ki artık sevginden içim de acı bir sızı uyandı külümden alevler çıktı yeniden bedenim tutuştu can evim yandı çıldırıp bağırdım geldi mi sesim ? öldüğümü sandım durdu nefesim kursağım da kaldı bütün hevesim ilk kez böyle içten geldi ölesim hayata duyduğum sevincim yandı usul usul daldım geçtim kendimden dökülürken tuzlu terler tenimden kıskanırken seni kendi kendimden çıplak ateşinle eller mi yandı sızlarken ruhum da hicran elemi büyüdü içim de vuslat özlemi alır almaz ele dolma kalemi adını yazdığım kağıtlar yandı haykırdım avazım çıktığı kadar feryadımla bütün ağıtlar yandı kor oldu içim de derdin kederin kimseye vermedim boş kaldı yerin karda kışta üşümesin diye ellerin baharım tutuştu gül yandı giderken söndürdüğün umuttan arda kalan kül yandı ölümün kapısını aralarken gözlerin gelir diye bekledim her an haberin kaç kere çağırdım çık da gel diye avazım bağrını deldi göklerin seni... seni bana yazmayan böyle kaderin canı yansın dediğim de CAN yandı gün tutuştu geceler de AN yandı kuş olur uçardım gelse selamın derdime dermandı tek bir kelamın yokluğun karisi oldu selamın öldüğümü duyan hayaller yandı. |