Seni tanıdığımda hayattan zevk almayı öğrendim,
Saçlarının kokusuna alıştığımda,sana fena bağlandım.
Senin güzelliğin dünyayı kaplıyordu adeta,
Ve ben o güzelliğin sahibinin merkezindeydim,
Kovsan da senin yanından bir yere gitmezdim.

Sen bir aşk şarkısının en can alıcı sözleri gibiydin,
Sevgiyi varlığınla anca bu kadar güzel anlata bilirdin,
Sen çok özledin ve ben bunun en büyük şahidiydim,
İnana biliyor musun? cennetim yani sen benimdin.

Sen sarı bir elbise giysen,ben güneşi unuturdum,
Hele gülerken kısılan gözlerine var ya ölüyordum.
Bir de ben,sırf senin o ışığına odaklandığım da,
Diğerlerine,çerçevenin kenarlarına kör oluyordum.

Sen Marmara olsan,ben olurdum İstanbul boğazı,
Öyle severdim ki seni kız kulesi bile bizi kıskanırdı.
Hatta insanlar,Kız kulesini değil,
Bizi İzlerdi,yani aşkla dalgalanan o suların dansını,
Kafkasya da doğan güneşin,İstanbul da batışını.

Vagif Seyyah Hüseynov