kâse akrostişsürgünü olduğum şehrin kızıllığında aşkına sevdalı, topraksız büyüttüğüm gözyaşımla beslediğim çiçeklerim dile geliyor bazen nefessiz kaldım diyor, sen gidince.. ismin heceleniyor zihnimde gül yüzlü hayalin gözlerimde hoyratça sarpa sardığın düşlerim hezimete düşmüş yüreğimi kanatmaktan vazgeçmiyor, sen gidince.. bir sevda türküsü ki dilimde eskimiş melodisiyle dizelerimde s’akladığım sevgimin sessizliğinde bir tek sen diyor, ille de sen.. .... ey sevgili, gözlerimde gördüğün son tebessüm hatıram olsun sana sağır gölgelerle süslediğin masumiyetimin isyanında... emel güneysu |
bir esprisi kalmadı denizin
anlıyorsun ya ?
saygıyla