ALEGORİ
Sanırsın ki hayat,
Akar keyfince ırmak... Önüne çıkmaz engel; Yok, dolanıp kıvrılmak! Şöyle dağlar arasından, İnen yokuş aşağı! Yeryüzü cennetinin, Gök köpüklü kuşağı! İnce belli dereler, Yürürler ayağına. O ne kapılıştır, o; İlk aşkın tuzağına! Taşlara çarpa çarpa, Öğrenir akmayı ırmak. Görünür ötede deniz, Ovada bilinir mutlak! |