alıp veremediğim bir şey yok kendimle
kendimden alıp başkasına verdiğimde

ve bir rüzgar esip penceremden
ve az sonra geçince
tülün yıpranmış yüzünden
o an yaka paça eder beni eski bir üşümüşlük
oturup beraber ağlarız serçelerle
az kullanılmış bir şiirin tam da göbeğinde

çok suskunluk
çok acı barındırır gözlerde
alıp veremediğim bir şey yok kendimle
kendimden alıp başkasına verdiğimde

hüznüme eş bir çift göz görsem
bir çift göz beni görse
sakallarımı sürerdim yüzüne
sakallarımı yüzüne sürerdi
sakallarımda
denizin içinden geçen rüzgarın uğultusu
içsel bir kanamanın sukutu

deniz kokardı yüzü
yüzü yüzüme değse
deniz kokardım
ki içimdeki aşk
salya sümük
kısa donlu bir çocuk
çocuğun acıyla ağlardı

hiç aldanmadan yaşadım sanırdım
kendime ve sana
hiç aldırmadan
ağladım

arar durur gözlerin kendini şiirin içinde
şairin içindedir kendin
ve kadınısındır bir şairin

hala soruyorsan kim bu diye
ne diye
yok öyle bir şey
aşk diye
ve alıp veremediğim bir şey yok kendinle
bu acılar
hala yar’a’m dan hediye ...