Hani ölenle ölünmezdi,
ölenin arkasından da ağlanılmazdı?
Oysa her gece ölüp ölüp yeniden diriliyorum yokluğuna.
Her gece yolunu gözleyip,
beklemekten yoruldum.
Gelmeyeceğini de gayet iyi biliyorum.
(Ne kadar acı!!!)
Güzelliğindeki ihtişamı tecelli eden duygularım,
Yokluğunun haberini hatırlayınca,
hayal-i inkisara uğratıyor kalbimin bütün uzuvlarını!
Tık... Tık... Tık... derken,
durmaya başlıyor yavaş yavaş kalbim.
Bundan böyle hayattan münezzeh;
Muvakkat dünyadan uzak.
Eeeyy kalbimin çığlıklarını dillendirmeyen biçare lisanım!!
Gün, haykırma günü.
Bağırıp,
çağırıp,
yalnızlığın affına iltica etme günü.
Gün senin olsun,
Günün güzelliğini zuhur eden hüzünler de
gölgen de solsun....
Ve eeey benim gül kokulu mevt sevgilim
Sen gittin gideli
ben de bittim
Bütüüün günüm yokluğunla zikredilecekse;
Ben BİTTİM!!

Diyor ya bir şarkıda "Kendine iyi bak" diye
Onu da diyemiyorum sana!
Nasılsın, iyi misin onu da bilmiyorum
Ne haldesın,
ne yapıyorsun?
Hiç bilmiyorum, hiç!
Kocaman bir hiç ışte!
Özlüyorum ışte seni!
Gelmeyeceğini bile bile bekliyorum seni

Gözyaşlarımla suluyorum kabrini
Af et, varlığında belki de bilemedim kadrini
Şimdi bi Allah, bir de ben biliyorum derdimi
Yokluğunda çok aradım seni
Ve dinletemedım bir türlü sana derdimi