Serin bir kış sabahı garip bir gürültü ile uyanmıştım. Sesin geldiği tarafa doğru yönelirken birden gözüme kavga eden bir karı koca çarptı.
Ve yaşı takriben 6-7 olan ufak bir kız çocuğu babasının bacaklarına yapışmış "Anneme vurma baba, ne olur" diye yalvarıyordu. Sonra annemi düşündüm, kendimi o kız çocuğunun yerine kattım. Ve yazdım da yazdım.. .

Anneme vurma baba, n’olur
Ona birşey olursa halimiz ne olur?
Görmüyor musun, kan sızıyor dişlerinden ?
Yetmez mi vurduğun, nedir bu kadının çektiği senin ellerinden?

Dur baba, yapma baba, yazıktır
Hiç mi yok yüreğinde çok az bir hatır?
Annem o benim, lütfen ona dokunma
Vurma yüzüne tükürüp, azarlama!

Kaç yıl oldu berabersiniz, hiç etmedi seni şikayet
Şimdi sana ne oldu da hep bir şikayet, hep bir şikayet..?
Yeter artık baba, buna bir dur de!
Yazıktır günahtır bak anneme de

Ağlama anneciğim, ne olur ağlama
Ağlayıp ağlayıp başımı koklama
Öyle bir ağlıyorsun ki derinlemesine
Dayanamıyorum hıçkırıklarına, çıldırıyorum delicesine

Baba değil, tam bir zalim bu adam
Haksızdır, onun hakkıdır idam
Evde ne neşe kaldı ne de huzur
Güldürmedi yüzümüzü hep kusur hep kusur

Kardeşim var benim henüz 6 yaşında
Sayende akıl da kalmadı kızın başında
Biraz düşün baba ne olur, düşün taşında
Bize yaptıkların revamıdır hiç senin..!


Şiirime ses olan Canan Ekinci ablama teşekkürlerimle...