"Birinci kulede ümitsizlik vardı
Rapunzel gibi uzatmıştı saçlarını
karışan saçları için bir tarak arayacağımızı sanırken
sen saçlarını kestin çünkü
şimdi ah o saçlar,,,
uzar mı yeniden
sanmam
İkinci kulede sadakat vardı
cennet meyveleri arasında duran bir yılan gibi
nereden bilirdim yediğim meyveler arasında zehirlenecekti inancım
Üçüncü kulede aldatma kol geziyordu
kentteki puştlar, orospular ve pezevenklerden çok daha kahpeydi
üstündeki o şık elbiseler içinde kocaman bir yama taşıyordu
hiç ama hiç kapanmayacak bir ah eşlik ediyordu yamanın kapadığı yoksunluğa
ama sokakta adalet yoktur
ayrılıkda olmasını beklemek
işte saflığın zirvesindesin dedi biliciler
Dördüncü kulede öfke uyuyordu
epey yaşlanmış, horluyordu
her horultuda geçmiş, rüyalarında patlıyordu
bir gece kabusundan uyanıp kendisini gecenin derinliğine bıraktı
kule dibinde parçalarına ayrılmıştı,
her biri üç diğer kulenin dibine yuvarlanmıştı
Beşinci kulenin dibinde anılar vardı
bir tinerci çocuk buldu ve tarihsiz geçmişine ekledi
bilemezdi ki anılar parçalandığında tedavülden kalkar
o yüzden yine iflas etmişti çocuk, çare tekrar tiner kokulu kafalar
Altıncı kulenin dibinde özlem uzanmıştı sere serpe
yüzü gözü kan içinde,allahtan kırık yoktu
üstünü başını silkelediğinde yanına gelen çingene kızla dans ederek uzaklaştı
Yedinci kulenin zindanında,
sevgi elinde Rapunzel’in saçları ile kalakalmıştı
uzun uzun taradı kesik saçları, şefkatle
birinci kule kapılarını ümide açtı"