buluttu o bir zamanlar
her nasılsa gökyüzünden inivermişti
uzak bir mevsimin yağmur ertesinde
gökkuşağı renklerini sarınmıştı üzerine
benim de çocuk sevinçlerimi bıraktığım
yaşamın en güzel y/anlarını
almış getirmişti küçücük dünyamıza

bir yerlerde sen de vardın gizlenmiş hüzünlerinle
ama henüz tanımıyordun onları da benim gibi

orada dinlediğim mutluluk şarkılarıydı
bin bir rengin cümbüşünde
günleri ve geceyi kucaklayan
o şarkılar ki hala kulaklarımda

anne gülüşlerine karışan kardeş gülüşlerimizi
dertsiz gamsız sorgu sualsiz
şen kahkahalarımızı
mutlu günlerimiz adını verip yazmışım işte
ömür sayfamın hemen girişinde
şimdi sararmış resimlerle
yaşanmış mutluluklar bölümüne

bir yerlerde sen de gülümsüyordun eminim
farkında bile değildin seni uzaktan sevdiğimin

o bulut, zamanla uzaklaştı üstümüzden
mesafeler girdi aramıza sevdiklerimizle
gittikçe griye sonra siyaha dönen bir film şeridi gibi
toprağa bıraktık nice renklerimizi
büyüdükçe acıtıyordu zaman
içten içe parçalıyordu gidenler yüreklerimizi


sonra bir gün gelip de geçti üstümüzden
yağmurlar bıraktı geriye serin bir rüzgar
üşüyen ıslak bedenlerimiz
ellerimizde küflenen eskitilmiş ruhlar
ve silinmeyen izlerini

artık seni arıyordum koşar adım uzayan yollar sana çıkmıyordu
öylesine yakınken belki yanından geçiyordum belki de senden

yalansız haramsız riyasız yaşamak
ya da hızla kirlenmek vardı kir bataklıklarında
zaman geçiyor ve kirleniyordu insanlık
o güzelim yıllarda kalan ak yürekli çocuklar
o güzelim elleri tanınmaz haldeydi


sevgi saygı şefkat ruhlardan silinirken
makam mevki kariyer para ve güç hırsı egemen oldu yürekte
griden karanlıklara dönerken yollar
kişisel çıkarlar peşinde yürüyen insanlar
her köşeyi dönerken değerleri bıraktılar geride

bulamadım seni yoktun hiç bir yerde
bu da bir başka hüzün yazdı zamanlara

yine de mert ve dürüstçe değerleri koruyanlar
hakkın haklının sevginin şefkatin emrinde kalanlar
acı çekiyordu bunca kirlenmişilkler arasında
yalnızlaşıyordu insan insanlıktan doğadan doğrulardan
kirlenen insan elleriyle kirlendi bu yaban eller
tanınmaz karanlık sokaklarıyla yaşanılmaz şehirler
şimdi bize ne yazık ki ,onlar da uzak iklimlerdi artık

seni bulduğumda gecikmiş zamanlardı geçmişti mevsim
kuruyan yanlarımız savruldu sonbahar yapraklarıyla
kahretsin! mümkünümüz yoktu toplayamadık hiç birini

zamanın kum saatinde artık yaşamışlar yaşanmışlar
geliyorsa da şimdi adım adım yolun sonuna
belki de ağlamak gibi bir his bu

gidecekse insan göçmen kuşlarla gitmeli
baharla dönmeli yine kardeşçesine kanat çırparak
o çocukluk yıllarının sıcak iklimlerine

yeniden aramalı her yağmur sonrası gök kuşağını
bütün renklerini sarmalı yeniden bulut bulut üstümüze ...

seni hiç unutmadım gönül sayfama yazdığım o ilk gerçek aşkı
ne bileyim işte hala bekliyorum be gülüm
gülüşlerini düşünüyorum da öylesine içten
bir gün hiç fark etmezdi inan
her hangi bir zamandan mevsimden hatta bir işten
çıkıp da gelebilseydin ...

Mert YİĞİTCAN / 18 kasım 2015 / istanbul