KIRILDI KALEM....Sen de ayır kendinden seni... Bir şafak kızılında yenildi zaman Uyumaktı an... Usulca kırıp kalemi, Şiiri küstürüp güne Asıldı zamanın görünmez ipleri Sarıldı boşluğun yüzüne... Sessizce girdi ölüm damarlarına Sinsi bir sıçrayışla Silkindi teninde can Uyudu zamana tüm yorgunluklarla... Ardında ne çok yaş, Şakaklarına işlemiş terle Güneş son kez gözlerine doğdu Biletsiz yolculuğa doğru... Giderken izi kalmıştı ilmeğin Son satırlarda kan bakışlı Beyaz gömleğe inat allandı Beyaz sayfada soldu zaman.... Can, can alırken Bulutlar karardı teninde Yağdı göz pınarlarına Eli, ayağı son kez kımıldadı... An, o andı dilinde son Kelime-i şehadette Sustu an.... İnsan ve idam? |