zamanı tozlu perdeler almış buldum
son okuduğum satır arasında
bu yalnızlık belki kimsenin olmasa da
herkesin arasındadır aslında
kıskançlık, ürkeklik baş başa
bir soğuk toplantıda
karşımda duran sessiz portresin

kurumuş mu diye baktım avuçlarıma
ne yana dönsem hayatsın aslında

bu sarhoş,bu bi-beden hayalde
nihavendlerin ahengine uzanırken
işte bu sonbahar, mutluluk aslında
mavi gökyüzüne bakıp duygulandığımız

istemiştim ki zaman gayem olmasın
çarkın içine hapsolmadan
istedim ki döndürmesin başımı
maziye dalan gözlere karışıp
istedim silmesin yaşımı

seni sitemkar eden sözlerin mi
içine dert olan gizlerin mi
tanımakta tek suç bizlerin mi?
eskilere bakıp da aldanma
miras sessizliğim gibi
kar gibi öylece eridi
ateş gözlerime karıştı
resim kaldı mutluluk, dudağımda

ellerime sarılıp sıkıca
tanıdım dost denen dünyayı
toz duman altında kalınca
isyana sarılıp ellerimden kaçınca
menekşe mutluluğu kaldı hayallerimde

.../....

TOZLANMAMIŞ
hani o gölgeler yanılır ya
suretlerin sıcaklığına
aldanmazdık kimsenin söyleyişlerine
kayıp güneşi çoktur dar sokakların
hiç umursamayan soğuk yüzlerinde
bilirsin meydan okur gelen geçene
sen de bilirsin ki aldırmazlık yatar
geçmişin karanlık izinde

çaresiz değil zamanın göz perdeleri
aralanmıştır bir kez de olsa
tarlalara benzetirim çoğu kez
verimsizliğin üstünü örtmek gibi bir şey
ama silinmez kalp ağrısı yüzlerde
sanki her çizgisi bir yolken adımların
final hiç olmamıştır kimi zaman

baştan kavgasını vermek için çıkılmış
leke çalınmamış hala bu çok yaşanmışlıkta
minik bir fiske de olsa leke değil
o sert yüzlerin içinde yükledikleri

birçok renk vardır aslında aynı yerde
gökkuşağı gibi
bilirim onlar da yağmur kaçağı umutlar gibi,
kuruyacak dememek için o bakışlar
gölgelere gizlenip hayat verir nedense
ve bir kez de olsa başlanır adım atılmaya
yenilgiler üstüne çizgi çekmeye

17/09/2012