sığ denizin üstünde tütün istifi gibi iltica güvercinler
sağa sola yalpalayan bir motor
kapkara yarınlara açılan ölüm ummanı
çaresiz bakışlarda üşüyen insanlığın namı

ah göğsümdeki ağrı
limelenen canda tırmıkları henüz zardan çırpınışların
ruhumda yankılanan çığlık
kılçığımda iki büklüm hali çaresizliğin ah
ölüm beyazı suskuların
seher yeliyle düşen kanadı

kuşlar böyle mi ölürdü
göğse vura vura mı
nefesi yırta yırta mı

yanıyor avuçlarda gün
düşüyor maviye is

serçe yüklü dalgalar geliyor sessizce bekleyen kıyılarımın kucağına
pürhun içimin kesilen pıhtısı
doğranan sancılarımın kaskatı kahrı

ah Akdeniz turkuazları kadar efkarımın doğmamış fecri
başımdaki çaput
kirpiğimde ki sızı

‘’hiç çocuklar ölür müydü’’

ah bu vahşet bu katliam
minicik eller solan benizler

sefaletin kusmuğu sömürgenlerin dimağında salya
köpürmüş nefislerinde kuduz iniltilerin doyumsuzluğu

mavzerler parçalasın bu bedeni
yağmasın yağmur öpmesin alnından yerin ne çıkar
ney’ler ölü doğuruyor ölü kefenliyor denizler
kaburgalarımda kırıkları henüz suyunda ceninlerin
köprücüğümde karıncaların susuzluğu
yalpalayan göçlerin ciğerlerimden yükselen dumanı
geçişlerinde siren sessizliğinin göğü alaşağı eden vebali

kan sızıyor güvercinlerin kanatlarından yüreğime
ağlıyor utanç
hiç dinmeyen sesleri bebeklerin
beni mülteci bir kefene sarıp ta diplere çekiyor...