çok fazla susmak öldürür beni




nefesimin yettiği kadar ayrılık
ölüm kadar sevmektir seni yaşamak


şimdi
hiç ölmeyen o mezar gibiyim
tenimdeki bütün düş perilerini/ melekler ülkesine uçuruyorum
inan sevmeye doyamadığım
bu ecel senin için


hangi yüz eriyip gider ki
dudak kıvrımında tebessüm gamzesine yığılmışken acı
karmaşık bir hikaye düşer gözlerimdeki yüze
her kadın gülüşünde saklar "aşk" nafakasını
ağlarsam
ölürsün can"ım


yosun kokan rüzgarı çağırırken bu Eygüz demi
çatlar yüreğimdeki bütün düş cennetleri
tutsak bir özlemi bırakıp uykumun kıyısına
üzülürüz gecenin ışığıyla baş başa kalınca
özleriz biraz seni
kapanır kapılar ellerimin yüzüne
ellerin ki yüzümün son hayal perdesi
saatler her altmışta ayaklanır mutlaka
yürüyüşe çıkar yüreğimin illegal düşleri
hangi ağlamak iyidir bu dem kaderim
söyle hemen o buluta dolayım
yada susalım
kavgamızı uslayıp yüreğime s-inelim
bir sızının içinden göçer gece kuşları
içimden mimoza yağmuru gibi düşerken gözlerin
kaçıncı mevsimin öcünü alabilirim sen(eler)den
geçmişin elleri okşarken seni bir tarih gibi
yıkılır gözlerimin sırat köprüsü
yol ortasında bir mahşeri meraktır sevmek sesini
dedim bırak yok olsun bu hesaplaşmak demi
yeşersin oyulan ağaç kabuğun da sararmış yüzüm
sesler
seller
ve ıssız kentler kadar yağmursuz ve son güzüm



hadi sevildiğim
avuçlarını ıslat gök yüzünde üşüyen güneşimin
kavruk kelimelerimi biriktir yağmurun ellerinde
her ayrılık sıcaktır biraz
ve nemlidir toprağa dökülen bütün bulutlar
ısındıkça içimin gecesi üşür elimde çay
ve demlendikce acı bir dudak lekesi olursun yar
gemiler kalkar bu telaş sokağımdan şimdi
insanlar ki gemiler kadar susuz bir kara parçası
savrulur toprağa korkunç bir günah gibi
eylül"e gebe kalan her tohum
ve ağrılı feryatlarını bastıran yer yüzü
hesaba çekilecek birazdan
bütün kuşları yuvasızlaştırdı zaman
nefesim yetmiyor kalbimde biriken düşlerin yaşamasına
sabahın ışığı yalan
yalan karanlığın içinden süzülen bu an
avuçlarımızda iz sürer sürgüne düşen kuşlar
aşkın gök sesinden göç edeli beri
öldüler bütün aşk çocukları



belki vefanın koynunda erimiştir yüreğim
belki tutar içimde kalkan gemiler kıyamet sabahını
unuturuz biraz acı çekmeyi belki
babasız kalan son gök üzülür
terk edip gider zül kokan sevmeler
ölüme alıştırarak can kafesimizi
yeşerebiliriz yeniden belki


dokunsam ölecek can kuşu
ihtimal ölümsüzlük bu yaşamak


seni sevmek
kanadımda çırpınan son hürriyet



my