Sen kitaplarını topla
Kitaplarını topla
Bir gün uyandın ve baktın ki evin gitmiş, Büyüdüğün o koskoca mahallen gitmiş, Yaşama sebebin sevdiklerin hepsi gitmiş, Yalnızsın,seni sanki tüm dünya terk etmiş. Kalp atışların ile sen,enkazın altındasın, Umutla,her hangi bir parıltı aramaktasın, Nefes aldıkça toz toprak doluyor ağzına, Ölüm çok soğuk,anlıyorsun yaklaştığında. Karanlık hiç bu kadar simsiyah olmamıştı, Yıldızlar bile yoktu, Ay yoktu, Ve en önemlisi gök yüzü yoktu, Yaşamak istiyordun delice, Ayak sesleri umudu ama çatırtı dahi yoktu. Kulaklarında arkadaşlarının sesleri, Seni çağırıyordu, Ahmet,hadi gel maç yapalım,diyordu. Annen ise sanki, Oğlum uyan derse geç kalıyorsun, Kitaplarını topla,yemeğin hazır, Okuldan gelince yine uyursun. Hepimiz uyuya kaldık aslında, İsyanımızı,adalet anlayışımızı kaybederek. Susarak,sessiz kalarak öldük aslında, Biz yaşadığımızı zannediyoruz,tükenerek. Vagif Seyyah Hüseynov |