kimsenin canı yanmasın
birle sıfır arasında bir dünyaya sıkışmış iki solukken
gizlenen ne dünsüz önemlilikler var
herkes çıkıp giderken sokaktan
terlikleriyle öpüşen bir kadının satranç kaybettiği masaydı
boşuna aşkların ısırılıp bırakıldığı yerde
kokmuş tavuklar bıraktım
önemine dair hiç bitmesin umudu taşıyan zamandı
hep cumhuriyetten sonraya kaldı işimiz
serüvenleri paslı bir geminin kamarasında hacim hesapları
işin içinden çıkıversek, mazisi kalırdı yaranın

eş alkol nöbetlerine konuşan uzun saçlı adamın koynunda karıncalar yürürken
intihar nöbetli balkon susuşları var ettim
oğlanlar pürüzsüz bir dille öğreniyorlardı tecrübe denen meredi
kızların titrek ateşlerinde arıza bir reçel tadı bırakmıştı biri
tam da dilinin altındaki o boşluğa
çok konuşunca kuruyan bir etin ideolojisi kadar da korkak
insan kendini okşarken de tuhaf olmayabilir
bir yamuk içerisindeki piramitin hacmini hesaplar gibi

buraya kadar normal gelmedim
çocukken en büyük serüvendi bayır aşağı frensiz bisiklet sürmek
kimi babaların da gözyaşı sebebiydi
ölmüş yılanı yerden yere vururken
kan fışkıran kuyuları vardı özel kanalların
bütün aynalar kırık ve koli bantıyla sarılmış yarası
kokusu kalmamıştı onca şeyin
hani çok sevse dahi insan, bir zaman sonra artık eskisi gibi olmayınca her şey
nedensiz değildir imtiyazlı nefret
yüzümü ellerimdeki boşluğa boyayıp
irileşen gözlerime tüp takıverdiler
çekip giden bir bok sürüsü gibi
tenzilatlı bir biletin yırtık kenarı gibi
artık tadı kalmamış öpüşmeler gibi
çok sevse dahi bir süre sonra herhangi bir şey gibi
iç gibi, içte dış, dışta içten daha piç gibi
armağan edilmeye yakın insan koşarken kendini
uslu bir gülün sarılmasıydı gecenin terinde nefes alıp verememe
giderken daha ilginç gelse de
bütün sorulara yanıt vermenin küstahlığı da
dahil bu yalnızlığa

buğday patlayınca
niyetsiz sadakaların da sokakta dökülesi gelir
kirli bir motor yağını yüzüne sürmüş insanların
dar gelir yaşamakları
an gelir savrulur cüzdanından en parlak banknot
biraz daha okşasa
insanın aklı donundan daha kirlidir
anla..