Gecenin, sızlayan sefil yalnızlığına astım ismini.
Yorgun bir bedenin, hükmü verilmiş mahkumu kadar doluyum.

"Küçük insanlar,
Büyük hayaller kuramaz" derdi babam.
Ben büyük bir insan değilim,
Zeten hayallerimde küçük insan kadar büyük değil.

Güvercin kafesi kadar sınırlı belkide
Nereye baksam dik çizgiler görüyorum
Karanlık değil, ışık yok, herşey durgun.

Sesler oyalıyordu sanki düşüncelerimi
İnsan, bazen sitemi olmayan cümleye ihtiyaç duyuyordu
Su içmeye kalksam kapıda eşiğin olduğunu biliyorum
Kapının kapalı olmadığının garantisi yok
Karanlık değil, ışık yok, herşey durgun.

Ben hiç hıçkırarak ağlamaya cesaret edemedim
Ya hayallerimi saran patavatsız cehalet düşüncesi türerse diye

Ünlü bir romanı kendim okumayı çok isterdim
İçinde ayrılığın olmadığı başlangıçlar olmalı
Sonu, tüm belirsizlikleri aydınlatmalı
Karanlık değil, ışık yok, herşey durgun.

Sağır düşüncelerime türkü okuyan kadının dizlerinde uyumalıyım
Sabah olmalı "akşama daha çok var" demeli
Akşam olduğunda, bir sürahi ayranla mutlu etmeli.
Dedim ya!
Karanlık değil, ışık yok, herşey durgun.

II... Devam edecektir.
Ferit Karasu