Yalnızlıkta üşür bir gün
Karanlık alev alev yanar elbet

Her şey bir akşam batan güneşin
Ardında beliren bir tutam karanlıkla başlamıştı
Kadının yüzünde ayın gölgesi karanlığın gölgesine karışmıştı
Baver umudunu yitirmiyordu asla
Biliyordu ki
Karanlığın gölgesi olmaz
Olsa bile karanlığın gölgesi karanlık olurdu yine
Onu aynınlatacak şey aslında güneş değildi
Güneşin rabbiydi

Biliyor musunuz
Güneşin sahibi dilemedikçe güneşin gölgesi de olmaz
Peki karanlığı yaksanız aydınlanır mı dünyamız
Asla... Çünkü ateşin gölgeside karanlıktır

Nasıl oluyordu da
Güneşe muhtaç ay, ışık saçıyordu bu kadın gölgesine
Geceyi yırtıp lebideryayı süslüyordu
Bir mucizemiydi bu kadın
Yoksa mucize olan yaratılan herşeymiydi

Baver bir an penceresini açtı
Ve hoş bir sesle sordu kadına

"iyi misiniz hanımefendi" dedi
Kadın cevap vermeyince Baver devam etti
"yardım etmemi ister misiniz"
Kadın yine cevap vermedi
Baver endişelenerek pencereden uzaklaştı
Kısa bir süre yatağına oturup düşündü
’kimdi o kadın, ne işi vardı orada ve nereden gelmişti’
Baver’in evi o bölgenin tek eviydi
Yakınlarında tek bir kulübe bile yoktu
Evin arkası ormanlıktı
Ve Baver yalnız yaşıyordu

Genç adamın yüreği gecenin avuçlarında titriyordu
Bir ürperti sarmıştı düşüncelerini
Fakat bırakamazdı o kadanı
Bir başına yapa yalnız ve ıssız ormanlarda

Delikanlı aklındaki ürpertiyi omuzlarına yükleyerek
Düşünceli adımlarla kapıya yöneldi ve kapının eşiğine geldi
Kadın gördüğü yerde değildi etrafına bakındı
Bir kaç adım daha yürüdü
Ormanın karanlık gölgesine bakındı
Her taraf sessiz ve durgundu
Deniz bir ceset gibi uyuyordu
Karanlık ağaçları gizlemeye çalışıyordu
Delikanlı meçhul kadının birden kaybolmasına anlam veremedi
Ve arkasını dönüp içeri girecekken
Kadını birden kapı eşiğinde karşısında gördü

Gözlerinde hüzün vardı o hüznün kızarıklığı
Baverin korkmasına neden olmuştu
Baver tanıdı kadını
Bu kadın Gülizar’dan başkası değildi

Baver sordu
’günlerdir neredeydin Gülizar
Gülistan bahçelerinde gizli gizli seyrederdim seni
Ummanların dalgalı serinliğinde aşık oldum sana
Şimdi gözlerin de kırık bir yaşanmışlık var
uykularım sensiz gariban neredeydin Gülizar’

Gülizar tam konuşmaya başlıyordu ki bir ses işitti
Usulca arkasını döndü
Ay ışığını arkasına katıp Baver’e doğru gelen bir kadın
Şu sözleri mırıldanıyordu

’bazen içinde karanlığı yaşarsın
ve o karanlıkta bir ışık ararsın
Bir de bakarsın ki güneş merhametiyle doğar’

Baverin gözleri yuvalarından çıkıyordu neredeyse
Çünkü gördüğü kişi Gülizar’dı
Az evvel karşısında duruyordu şimdi arkasından gelmekte
Birden önüne döndü ve baktı ki Gülizar karşısında

’şu zamanlarda kendimi çok özlüyorum
Beni bana verir misin Baver’ diyordu

Delikanlı bir ok gibi fırlıyordu yatağından
Bu defa rüya içinde bir rüya görüyordu
Henüz gece aydınlanmamıştı
Rüzgar şarkı da mırıldanmıyordu
Kurumuş gökyüzünün altında korkular doluşuyordu Baver’in kapısına
Karanlık yalnızlığı ürkütmüştü sanki

4. ölüm sonu
devam edecektir sonsuz saygılarımla
ferit karasu