güneşin karanlığı düştü eski bir şehir gibi ıssız
zifiri karanlık eskiyordu her an zaman gibi
varlığın yokluğunu anlattı ölü kuşlar
ses ve ışığın yoluna samanyolu dökülmüştü
ölü kuşlar üşümüştü
sevgisiz bir vadiydi şimdi ruhumda hayat
zincirlerim düşmüştü bedenime
daha da çok artan halkalardı içimde
yeşilin bin bir karanlığa yenik düştüğü bir orman dı öncesi
ruh hikayeleri derin bir susku şimdi
zamanda yanık ağaç gövdeleri
cansız bedenlerin her biri bir başka çığlıkta



yeşil tepe dumanlı göz ve hiçkırk iksiri
gelin dedim onlara
şiirimdeki nefesler sizin
bir haziran ağıtıydı kış ortasında bir dağ yamacı
içimdeki derin izler
sizden kalan tek acı
düş/tüm artık gözlerime
kapandım karanlığın arka yüzüne
ne bir kanat sesi ne yaprak hışırtısı
kayboldum ölüm sessizliğinde



kuşları ne yapmalı ah kuşları ne etmeli
derin bir uçurumda gizlendiler
gökyüzü çok daha aşağılarda saklıydı biliyorum
yalnızlıklarımızın hatırası
gökyüzü yukarda mıydı yoksa
biz mi öyle sandık göz yaşlarımızı
belki de aşağılardaydı
bir aldatmaca dünyası
hayatın en acı gülüşlerini akıyordu bir nehir
bir dağın tepesine doğru
şimdi hem gök hem deniz
bizi ağlıyordu



ey büyük tanrı doğa
at ölümü gözlerinden
okşa yalnızlıklarımızı
derinden okşa



zamanla düştüğüm bir kum saatinden
vurduğum kayalıklarda yosun olmuştu gözlerin
incelikli...
derin...
denizin ışıltıları ayın üzerine düşmüştü
ardıç ağaçları üşümüştü
yakamozlar keskin bir jilet ağzı
kanatıyordu karanlığın gözlerini
ve sular yüreğimizi parçalıyordu
baharı kesen yeşilin hançeri
sırtından vurulmuş haziran



üşüten bir rüzgar savuruyordu bir çöl ıssızlığında
gözlerime dolan kum tanelerini
hızla eskiyordu zaman
ve ben zamansız bir karanlığı içiyordum
kırık bir kadehten düşüyordum
yollar birbirine dolanan saçlarındı
çıkmaz sokaklar
ölüm bir adım ötesiydi çoktan adımladığım ve geride bıraktığım yolda
karanlığın arka yüzüydü yaşam
soluk bir gün ışığına muhtaç yalnızlığın elleri
kış vadilerinde içi boş güller



yorgun bir dağ yankısı artık
sizin ruhlarınız yüreğime
belki hediyedir bu şiir
yolun sonu belki de
çalınmış hayatların derin boşluğunda
yuva yapan garip kuşların çığlıkları
ve ağlayan krizantemler vadisi burası işte



içimizde açtın ey ölüm
yaşamın başlangıç noktasında
seni yazdı zamanın hoyrat elleri en içimize
düzenbaz hayatların en anlamsızı



çekip gitsem şimdi
yaşamın olduğu hangi iklim kalmış ki bu evrenin öbür yüzünde
çekip gitsem yine düşeceğim yer
yeryüzünün gözyaşları
kime sorsam annemin gittiği zamanları nerede
hangi solukta
hangi renkte



mevsimleri arıyorum şu sıralar
annemin sesini rüzgarlarda
annemin rengini gülüşler boyu

şimdi hangi zamanda akar ki gözyaşları
ve boyar gözyaşı rengine hatıraları ...








Baştan sona birlikte kaleme aldığımız bu ortak yazılan şiir için değerli dostum Ayşegül Aşkım KARAGÖZ’e sonsuz teşekkürlerimle ..