cennetten kovulmanın hüzünlü türküsü bu
yalan meyvesini sunan bir yılanın öyküsü
bir dişinin kıvranması
bir kara köpeğin diş kirasıdır


yüz karası yüreğinden yansıyanın akrabasıdır
ve ırz düşmanı bir köpeğin uçkur kavgasıdır


hesap soracakmış it
ömrünce solan gülden
-hayatı hayat mı dır- dediği
kafesteki çaresiz bülbülden


kan günleriydi
ve tüm izinler iptal edilmişti
şehitlerin her şeyi gördüğü ülkemde


adam
daha dün gece küslüğü kovalıyordu
ve sessizce hep moralsizce oturuyordu
bir köy avlusunun kırmızı örtülü sedirinde
sezintilerin serzenişi dolanıyordu beyninde


birdenbire bir kıvılcım fırtınası
bir köpeğin havlaması
bir göz zinası
çeyrek asrın sır tutmuş bakışması


bıkmıştı adam
bu yüreğin kavrulmasından
şıracının bozacıyı şahit tumasından
bir sürekli karanlıkta kurşuna durmasından


tiksinmişti engereğin gözünün kamaşmasından



ve konuştu sarhoşluğun kara keşi
art arda geliyordu sözlerinin peşi
komodor ejderinin çatal dilin leşi
yanında sarı bir kurbağa gibi eşi

bu zamansız hangi kahpeliğin telaşı


adam
hiç bu kadar susmamıştı
hiç bu kadar fırtınalı denizde
bu kadar midesi kalkmamıştı


sustukça
karşısın da
konuştu beden dili
konuştu el dizinde yar eli
’bülbülüm altın kafeste’ çırpınan hali


oysa daha dün gece
balkondan salondan odaya kaçan
kafasını kuma gömen deve kuşu misali
kafeste bülbülün dut yemiş suskun hali


sanırsın kabak çiçeği
zulamda cırcır böçeği
üçgende ki tezgahın gerçeği


ve kadın türküsüne daldı
aheste ses tonu ile sazı aldı
adam solmuş bir gül gibi kaldı
adam ellisine yakın dev bir çınardı


ki köpek dişini gösterdi
ve İstanbul İstanbul olalı
hiç bir depremde sarsılmadı adamın yüreği gibi

...

işte böyle derviş baba
Zihni adın bundan kelli
bilmem Şükran mı etmeli
benim sonum dünden belli


Allah’a selam söyle
hiç doğmamış bir bebe
kul hakkı neymiş diye soruyomuş de...