I.
Ruhumdan boşalacakken ukdeli ilenmeler en gaddar dualarla;
lisanınca ağıtlanan yarım dilli yakarışlar
ayartıyor ruhumu,
/uyarılmış şehvetlerin/
karanlığından daha soğuk dudakların
kanamalı tüm yaralarıma merhem olacağına yeminler vererek...
Parmaklarında sırroluyor ruhum kaygılarıyla...

Yaralar kapanıyor
/ evet /
acılarım asla...

Ben istemesemde, kaderim sırılsıklam...
Hiç bitmiyor riya ezberindeki şiirlerde,
yağmur duasının çoraklığından daha donuk bakışlar!
gözlerimdeki ışıltılarla masum bir lika ...
Oynayabildiğin en masum rolünde bile kırıyorsun kapılarımı
Atıyorsun bedenimi Güneş’siz harabeliklere...
Ben tam ikna olmuşken kaderime, yine
/gidiyorsun/
kaderimle baş başa bırakıp da sensizliği;
gidiyorsun yıldızlarla kırıştırarak,
dudaklarında son bir gülücükle,
ve ben son bir kez süpürüp atıyorum,
hayallerimden sevinçlerimi......

Allah aşkına,
oynayıp durma benimle bir çocukmuşum gibi,
dönme bir daha!
Üstüme sinen hüsranlarda eskidi yaşım
ve bîhuş gülücüklerin ardında hep cenaze törenimi yaptın...


En unuttuğum yerde anlatmaları yok mu aşkı,
doğrusu değersiz birine, benim gibi ?...
Lanet olsun bu şiirlere!...

II.

Parmağımda bir yüzükle,
bir yıl daha geçti.
Bu nasıl bir nişanlılık
Anlamadım gitti!
İnsan beş yılını nikahlı geçiremezken,
b eş yıldır nişanlılık olacak şey mi?…
Toplaştık ailecek,
oturduk bir masanın etrafına,
bir karar alacaktık özde,
tartıştık, kavga ettik, küsüştük,
Bir de damatla konuşalım, dedik;
niyeti yoksa nikaha,
bitirmeye karar verdik...
Damatı çağırdık telefon edip,
Güya, .

Istakaları aldık.
O bize ne zaman gelse,
hep okey oynarız ya,
onun alışkanlığı…
Babam bir laf sıkıştırdı taş arasına,
“dost var, düşman var, olmaz ama beş senedir,” diye;
Bozuldu benimki hemen, kafa tuttu babama:
“taş taşırım, laf taşımam!”
Taşları taşıdı sağa sola, birbirinden ayırdı,
Istakayı açarken, ‘okey’ diye bağırdı!
Kumarda kazanan aşkta kaybeder,
Al yüzüğünü, bunca oyaladığın yeter…
Babam biraz şaşırdı,
Yumruğunu savurup, ‘oley!’ diye bağırdı.