UZAKTASIN...
Sen güldükçe uzaklardan;
Heyecanla tutuşuyor yüreğim.
Alıp götürüyor beni başka iklimlere,
Başka memleketlere...
Ayrı ayrı gurbetleri yaşıyorum;
Ayrı türküler söylüyorum gel diye.
Ama aynı ayrılıktır çektiğim,
Yine aynı sensizlik.
Yine yakamdan tutuyor hasret;
Netice çaresizlik!

Sen güldükçe uzaklardan,
Bir burukluk çöker içime.
Damlamaya hazır bulut olur gözlerim.
Hazanlarda eritirim benliğimi,
Fırtınaya yenilmiş bir yaprak gibi;
Hüznün girdabında bulurum kendimi...
Biliyorum uzaktasın;
Sende dört mevsim bahar yaşanır,
Bende ise belirsizlik.
Bilmem ki hangi yol ulaşır sana;
Nereye baksam
Netice çaresizlik!

Sen güldükçe uzaklardan
Ben haykırıyorum duyarsın diye.
Bu kaçıncı şelale gidişinle çağlayan,
Ne büyük sevda bu yüreklere sığmayan?

Ey küçücük yüreğimde gizlediğim yar;
Ne vakit gözlerin görür yandığımı,
Ne zaman kulağın sesimi duyar?
Yoksa sen semada bir yıldız mısın;
Neden sana doğru uzanır dağlar?
Biliyorum uzaktasın;
Biliyorum duyamazsın sesimi.
sevdamız mezar taşı, dört yanım ümitsizlik...
Boşa ettiğim feryat,
Beyhude ağlayışım;
Netice;
Netice çaresizlik!

Halil GÜLŞEN


















[

Sen gideli anneciğim;
İnan gülmedi yüzüm.
Tebessüm uğramıyor yürek haneme;
Her anneler gününde,
Elime bir gül alıp, soluncaya kadar bekliyorum!

Mezarına gidemedim bir senedir,
Affeder misin bu vefasız,
Duygusuz yavrunu bilmiyorum ama,
Seni çook özlüyorum anne!

Girmiyorsun ne zamandır düşlerime,
Hasretim, şefkat dolu gözlerine,
Sen gideli anneciğim,
Yetim kaldı şiirlerim,
Kimseyi koyamadım yerine.

Gittiğinden beri anneciğim,
Umutlarım boğuluyor ummanlarda!
Yedi yıldır ızdıraba köleyim;
Bu gece gir de rüyalarıma;
Bir defacık güleyim!

Halil Gülşen