Genelde Türk Milletinin tarihi kodlarında, genetiğinde ve öz kültüründe,
özelde de bizim içinden geldiğimiz yörük (göçebe) kültürümüzün mevcut değerlerinin, göç yollarımızdaki mola verdiğimiz, soluklandığımız yerlerin mısralara yansıdığı bu güzel şiiri gururla ve gıpta ile okudum.

Ayrıca bu şiiri okumakta çok geç kaldığıma da hayıflanmaktayım.

Bu coğrafyanın kültürü ve gelenekleri ancak bu kadar anlatılabilir, ancak bu kadar mısralara dökülebilir.


"Cümle mahlûkatta farklı bir neşe,
Sanki bize el sallardı her köşe.
Kuşluk vakti ulaşınca Çiriş’e,
Birer Çomaç yerdik, derman olurdu!"

Bizim bölgeye yabancı olanlar için yazıyorum bu dörtlükteki ÇOMAÇ: İçerisine peynir, çökelek vs. konularak yapılan dürüm. Zira göç yollarında uzun sürelik yemek molası verilemez.

Rahmetli Fırıncı Hacı Hasa Emmi, 2-3 ay evvel elim bir trafik kazasında vefat etmiş, herkesin tanıdığı babacan tavırlı bir insandı. Babamın da kadim dostlarındandı. Çocuklarından bazılarıyla da okul hayatımızda beraber okuduk. Dama oynamayı da orta mektep yıllarımda ondan öğrenmiştim. Makamı cennet olsun inşallah.

Kalemin var olsun, bereketli olsun Aziz Kardeşim.

Beğenerek ve her zamanki gibi sürüklenerek okuduğum bir şiirdi.
Eyvallah Halil Hocam...

Ne var ki, kendini çağdaş kabul eden bazı zibidi çapulcular doğrudan konuşma ve söz söyleme cesaretleri olmadığından günün şiirinin altında mesaj verme sevdasına düşüyorlar.
Yörüklerin, davarları bağladığı yere bile bağlanmaya layık olmayan bu güruhun hayallerinin bile bizim asırlar önce bıraktığımız ayak izlerimize yetişemediğini ve yetişemeyeceğini söyler misin denk gelince?

Varsın kumda oynamaya devam etsinler,
Nasılsa dalgalar da kumdan kaleleri yıkmaya devam edecek!