An olur kanar yürek.
Sağdıç akşamlar bihaber,
Geceye demir atmış yakamozların
Albenili sinesine,
Fırlatır şuh kahkahalarını.

Ay zindanda tutuklu.
Zifiri karanlığın şavkıyla,
Dönüşsüz nağmelerini salar uzaklara;
Serenadın sükût makamında…

Ten olur yanar yürek.
Tespih taneleri kavrulur sabır çekişlerde.
Parmakların hüzün dokunuşları
Koparır imameyi pamuk ipliği bağlardan.
Ayaklar altında gezer her biri;
Önemsemez, çeker gider sahibi.

Bir başka vurur tene
Yaz mevsiminin acımasız soğuğu.
Buram buram ter damlalarında
Kutup ayazı çatlatır
Devasa umutları.

Ruh olur anar yürek
Baharın nur vuran güllerini…
Bülbülün susuz ey gül!
Sana şiirler haykırmak ister;
Sakla dikenlerini...

Kanar,
Yanar,
Anar yürek.
Sonbaharın hüznünde ıslanmış
Son yeşil yaprak;
Saklamak için kendini,
Bahardan bir gelincik bekler.